The sunny day when we picked and ate cherrys

Ενώ οι Έλληνες ποδοσφαιροποιούν τους τοπικούς τους άρχοντες, ο πατέρας μου αποφάσισε να μην τρέξει σε εκλογικό αγώνα μετά από πάρα πολλά χρόνια. Νομίζω ότι κάπου είχα γράψει για την παιδική μου ανάμνηση με τα ανέγγιχτα σοκολατάκια λικέρ και τα κρυστάλλινα ποτήρια που κανείς δεν ακούμπησε την βραδιά των τοπικών εκλογών του 1992. Αν δεν το έγραψα, θα το κάνω σύντομα.

Το να μην έχουμε όμως οικογενειακό εκλογικό αντιπρόσωπο φέτος δημιούργησε τον χρόνο και χώρο για να φτιάξω μία καινούργια ανάμνηση που θα κρατώ στη μνήμη μου για περισσότερο καιρό από εκείνη της "βραδιάς με τα ανέγγιχτα σοκολατάκια".

Η καινούργια ανάμνηση θα αρχειοθετηθεί με το απλό και λιτό όνομα "η ηλιόλουστη μέρα που μαζεύαμε και τρώγαμε κεράσια από την κερασιά που χτύπησε ο άνεμος τη προηγούμενη εβδομάδα μαζί με τους γονείς μου, τη γιαγιά μου και τον καλύτερό μου φίλο στη πίσω αυλή του σπιτιού μας που βρίσκεται στα περίχωρα του χωριού".





Υ.Γ. Γυρνώντας από το χωριό τη Κυριακή βρήκα αυτά τα flyers ριγμένα στο δρόμο έξω από το σπίτι μου. Σκέφτηκα τα παιδιά που τα φτιάξανε και τα φαντάστηκα να γελάνε καπνίζοντας πάνω από τον εκτυπωτή σε κάποιο διαμέρισμα κάπου στη Θεσσαλονίκη.


No comments:

Post a Comment