Εν αρχή, παρακολούθησα το κόσμο. Τον κοίταξα με μεγάλη προσοχή και με ανοιχτές της πύλες τις ηθικής μου κατανάλωσης. Τον κοίταξα για χρόνια με επιμονή και περιέργεια και το έκανα από πολύ μικρός. Και δεν πήρα τίποτε ως δεδομένο σε αυτή τη διαδικασία κατανάλωσης: θρησκείες, ήθη, βαρβαρότητες, το παιδικό μου ποδήλατο, κοινωνικά ταμπού, πολιτιστικούς περιορισμούς, τη φωνή της μάνας μου, προσωπικές επιθυμίες - τίποτε από αυτά δεν έπαιζε ρόλο. Απλώς τον κοίταζα και τον χώνευα καθημερινά.
Τότε - μικρός εγώ - ο κόσμος ήταν ένα ατελείωτο διυλιστήριο εμπεριών. Ήταν το παζλ που κοιτούσες για πρώτη φορά σκορπισμένο στο πάτωμα. Ένα μεγάλο πανηγύρι από ακαταλαβίστικες παραστάσεις τραγικού θεάτρου. Ήταν ένα σύμπαν μεγάλο, περιπετειώδες και άγνωστο. Τότε όλοι ακόμη κρατούσαν το τεκμήριο της αθωότητας.
Τώρα, φτάνει μια πτήση από Αθήνα προς Θεσσαλονίκη και το εβδομαδιαίο τεύχος της Guardian για να δω ότι όλα είναι λάθος. Όλα. Σε 40 λεπτά τη προηγούμενη εβδομάδα κατάφερα να διαβάσω για τόση φρίκη, φόνους, γενοκτονίες, απαγωγές και εμφυλίους πολέμους που απορούσα πως οι υπόλοιποι επιβάτες του αεροπλάνου δεν έκλαιγαν γοερά στο πάτωμα ρίχνοντας κατάρες στη τύχη τους που τους έφερε σε αυτό το πλανήτη. Μάλλον δεν είχαν αγοράσει τη Guardian; Μάλλον.
Σημείωση: και ήταν μόνο η εβδομαδιαία έκδοση. Μη τυχόν και διαβάσεις ιστορία αδερφάκι μου. Τέλος σημείωσης.
Όταν είσαι πιο μικρός νομίζεις πως ο κόσμος λειτουργεί έτσι όπως σου έχουν μάθει. Δεν αμφισβητείς. Συμβιβάζεσαι. Πολλοί καταλήγουν να δέχονται ότι "μάλλον έτσι θα έπρεπε να λειτουργεί" και συνεχίζουν να ζουν τα απογεύματά τους σαν νεαρές κορασίδες σε μαγιάτικα λιβάδια με ανθούς και κρίνα στα μαλλιά τους.
Εγώ όταν χώνεψα αρκετά, κοίταξα πραγματικά το κόσμο όπως είναι. Και εξοργίστηκα. Θύμωσα. Είπα: άει στο διάολο.
--
Άκου τι κομματάρα τραγουδάει η Νατάσσα Μποφίλιου. Κάτι ανάμεσα σε καντάδα της γιαγιάς μου, παιδικό τραγουδάκι και μπαλάντα. Repeat.
Τότε - μικρός εγώ - ο κόσμος ήταν ένα ατελείωτο διυλιστήριο εμπεριών. Ήταν το παζλ που κοιτούσες για πρώτη φορά σκορπισμένο στο πάτωμα. Ένα μεγάλο πανηγύρι από ακαταλαβίστικες παραστάσεις τραγικού θεάτρου. Ήταν ένα σύμπαν μεγάλο, περιπετειώδες και άγνωστο. Τότε όλοι ακόμη κρατούσαν το τεκμήριο της αθωότητας.
Τώρα, φτάνει μια πτήση από Αθήνα προς Θεσσαλονίκη και το εβδομαδιαίο τεύχος της Guardian για να δω ότι όλα είναι λάθος. Όλα. Σε 40 λεπτά τη προηγούμενη εβδομάδα κατάφερα να διαβάσω για τόση φρίκη, φόνους, γενοκτονίες, απαγωγές και εμφυλίους πολέμους που απορούσα πως οι υπόλοιποι επιβάτες του αεροπλάνου δεν έκλαιγαν γοερά στο πάτωμα ρίχνοντας κατάρες στη τύχη τους που τους έφερε σε αυτό το πλανήτη. Μάλλον δεν είχαν αγοράσει τη Guardian; Μάλλον.
Σημείωση: και ήταν μόνο η εβδομαδιαία έκδοση. Μη τυχόν και διαβάσεις ιστορία αδερφάκι μου. Τέλος σημείωσης.
Όταν είσαι πιο μικρός νομίζεις πως ο κόσμος λειτουργεί έτσι όπως σου έχουν μάθει. Δεν αμφισβητείς. Συμβιβάζεσαι. Πολλοί καταλήγουν να δέχονται ότι "μάλλον έτσι θα έπρεπε να λειτουργεί" και συνεχίζουν να ζουν τα απογεύματά τους σαν νεαρές κορασίδες σε μαγιάτικα λιβάδια με ανθούς και κρίνα στα μαλλιά τους.
Εγώ όταν χώνεψα αρκετά, κοίταξα πραγματικά το κόσμο όπως είναι. Και εξοργίστηκα. Θύμωσα. Είπα: άει στο διάολο.
--
Άκου τι κομματάρα τραγουδάει η Νατάσσα Μποφίλιου. Κάτι ανάμεσα σε καντάδα της γιαγιάς μου, παιδικό τραγουδάκι και μπαλάντα. Repeat.
--
Υ.Γ. Είναι και γαμώ τις φάσεις η λογοτεχνοποίηση (sic) των ανακαλύψεων που κάνεις οδηγώντας από τη Θεσσαλονίκη στη Δράμα.
No comments:
Post a Comment