Jackson Pollock's dreams in my head (One: number 31)

Όχι, δεν μου αρέσει οτιδήποτε - τυχαία - αποκαλείται τέχνη. Ούτε οι mainstream φανφάρες και αναλύσεις μου αρέσουν - θεωρώ βλακείες και ηλιθιότητες πολλά πράγματα που άλλοι μπορεί να τα θεωρούν αριστουργήματα. Άλλωστε, ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της τέχνης είναι ότι η αντίληψή της είναι ολοκληρωτικά προσωπική υπόθεση και τίποτε παραπάνω - πρόταση που κάνει το επάγγελμα του κριτικού τέχνης να καταργείται αυτοστιγμεί μέσα στην ηλιθιότητα που περιέχουν όλες οι προσωπικές, υποκειμενικές απόψεις, όλων των ανθρώπων στο κόσμο (fuck your pity opinion and appreciation - βλέπε Τσαρλς Μουκόφσκι).

Μου αρέσουν στη τέχνη (i) όσα πράγματα  υπάρχουν στη μνήμη μου συνδεδεμένα με αναμνήσεις και στιγμές της ζωής μου (ναι, έχω πολλά πράγματα αφηρημένα τυπωμένα σε εκείνη την ασθενή περιοχή του κεφαλιού μου μαζί με πίνακες, τραγούδια και "καλλιτεχνικά προϊόντα") και (ii) όσα πράγματα κάνουν τη καρδιά μου να ανεβάζει σφυγμούς και το οπτικό μου νεύρο να ταξιδεύει σε κάτι τόσο οικείο που να εκφράζει όσα δεν μπόρεσες να πεις (ρε γαμώτο) τόσα χρόνια (βλέπε Μαριαλένα/Περικλής Κοροβέσης - Απόηχος).

Ο "One: number 31" του Jackson Pollock που στέκεται στον πέμπτο όροφο του Museum of Modern Art στη Νέα Υόρκη είναι ένας από κείνους τους πίνακες. Η αλήθεια είναι πως αν δεν είχα τον Καραμούζα μαζί μου να βιάζεται συνεχώς να πεταχτεί έξω από το μουσείο, θα μπορούσα να μείνω και να τον κοιτάω για ώρες. Κάπως έτσι τον έβλεπα:

Στον καμβά του Pollock έκατσα να κοιτάζω την θολή ονειροπόληση που με στοιχειώνει από μικρό. Αυτήν και το μαύρο πλαίσιο γύρω απο το οποίο ζωγραφίζονται όλες μου οι σκέψεις. Είδα τη σύγχησή του να παίρνει χρώμα - όχι η σύγχηση δεν μπορεί να πάρει σχήμα ρε φίλε - και να γίνεται μία πεντακάθαρη αποτύπωση κάποιας συναισθηματικής ανάμνησης που είτε έχω χάσει, είτε δεν εχω δημιουργήσει ακόμη.

Έφυγα πραγματικά χαρούμενος από το ΜοΜΑ.



--

Οι Αμερικανικές πόλεις έχουν μία συγκεκριμένη οπτική μαγεία όταν τις κοιτάς βράδι από κάποιες χιλιάδες πόδια. Είναι διαφορετικές από τις Ευρωπαϊκές. Είναι κάπως - η μάλλον ακριβώς - έτσι:


3 comments:

  1. Dude, I want to think so I am reading your blog :) Btw, if it wasn't for me, you would not have been able to take any pictures at MoMA. You should thank me instead of bitching about my shallow background.

    ReplyDelete
  2. So true dude... I had to blame you for something to maintain my sophisticated image...

    ReplyDelete
  3. Καταρχάς, το ΜοΜΑ είναι απάτη. Μόνο ο 5ος όροφος έχει νόημα. 4 όροφοι δήθεν τέχνη από τις ελεημοσύνες του κάθε αμερικανοβλαχάρα --- τα σωστά μουσεία γίνονται με ιμπεριαλιστικούς πολέμους, όχι με ζητιανιές.

    Στο θέμα Pollock είναι πραγματικά θεϊκός. Είχαμε μια παρουσίαση για το πώς αναπτύσεις σωστά λογισμικό, και ο Guru μας έδειξε Pollock, και λέει πολλοί νομίζουν πως πέταξε χρώμα στο καμβά. Κάθε πίνακας (και ο 31->πόκερ τριανταμία) πήρε μήνες να γίνει και κάθε πινελιά δοκιμαζόταν επί ώρες μέχρι να γίνει.

    Ε κλασσικά έπεσε κράξιμο από τα διάφορα nerds εκεί οπότε βγάζει 4 πίνακες στη παρουσίαση πανομοιότυπους σε αναλογία χρωμάτων κλπ. Λέει σε ποιον αρέσει περισσότερο ο 1; Ο 2; Ο 3; Ε ενστικτωδώς όλοι σηκώνουμε χέρι στον 3. Ο 3 λέει είναι το Pollock οι άλλοι είναι randomly made από pc έχωντας τις ίδιες παραμέτρους, πινελιές, χρώματα.

    Κατέληξε πως και ένα μεγάλο πρότζεκτ έτσι είναι. Μπορεί να γίνει κουτουρού άλλα αν θες να γίνει γαμάτο, πρέπει κάθε πινελιά να έχει την προσοχή που της αναλογεί :-)

    ReplyDelete