Οι εγγεφαλικές μας απολύξεις είναι γεμάτες αραχνιασμένα, λανθάνοντα μα τόσο οικεία στερεότυπα που κάνουν τη φράση “ανεξάρτητη ανάπτυξη γνώμης” να μοιάζει τόσο οξύμωρη όσο εκείνη που λέγεται "καλοκαίρι στην Ολλανδία". Προσπαθώ εδώ και μερικά χρόνια να καταλάβω τι από την ανάπτυξη της γνώμης μου είναι στερεοτυπικά κατευθυνόμενο και τι όχι. Μερικά στερεότυπα όμως είναι τόσο, μα τόσο, εκνευριστικά αληθινά. Να εξηγηθώ.
Είμαι μέσα στη τρίτη πτήση (και τρίτη διαφορετική εταιρεία) από χθες που ξεκίνησα το ταξίδι (Οχάιο - Σικάγο - Μόναχο - Θεσσαλονίκη) και νοιώθω πως φτάνω σπίτι - έχω πάψει να είμαι η μειοψηφία της επιπροσώπειας τρίχας στο αεροσκάφος.
Αυτό όμως που με κάνει πιο πολύ να νοιώθω σαν το σπίτι μου είναι ο αέρας. Όχι ο αέρας που διαπερνά τη ρινική μου κοιλότητα για να φτάσει στα πνευμόνια. Το “ελεγκάνς”. Το “άντιντιουντ”. Οι (λίγο πιο) τριχωτές γυναίκες. Μα πάνω από όλα, η φάτσα της πρώτης αεροσυνοδού που σε υποδέχεται καθώς μπαίνεις στο αεροσκάφος.
Στην Ελλάδα έχουμε αυτό: ο οποιοσδήποτε αναλαμβάνει την ευθύνη να σε εξυπηρετήσει, χρήζεται αυτομάτως κύριος και άρχοντάς σου - επιδρά λογικά κάποια συμπαντική δύναμη που είναι χαρακτηριστική της γεωγραφικής μας θέσης αλλά δυστυχώς δεν έχει αναπαραχθεί σε περιβάλλον εργαστηρίου (πιο ερευνητικό ινστιτούτο άλλωστε θα άντεχε τις φυσικές αντιδράσεις της Ελληνικής υπερ-κουλτούρας). Κάποιοι το λένε και “αντίστροφο ραγιαδισμό” (κανείς δηλαδή, μόνο εγώ).
Η εξυπηρέτηση λοιπόν, ενεργά αντίστροφα στην διαπροσωπική σχέση. Για να καταλάβεις τι εννοώ, σκέψου λίγο το ύφος του μπάρμαν ή του πορτοπϊαρά ή της σερβιτόρας όταν πας να πιεις ποτό σε κανένα χάι (η μιντλ) κλας μπαράκι. Σκέψου το ύφος του τύπου που σε εξυπηρετεί στη δημόσια υπηρεσία (πολλές φορές ακόμη και σε ιδιωτικές επιχειρήσεις). Σκέψου το ύφος του αγέλαστου 45άρη ταξιτζή που ακούει Metrosport. Εκείνη η υπεροψία του απόλυτου ελέγχου επι του… πως θα σε εξυπηρετήσουν και τι θα σου σερβίρουν. Το ίδιο λοιπόν και με τις αεροσυνοδούς τις Aegean.
Πέρα του ότι δεν τους ενδιαφέρεις στην πραγματικότητα, δεν τους ενδιαφέρεις και όταν θα έπρεπε να υποκρίνονται ότι τους ενδιαφέρεις. Ένα πεθαμένο χαμόγελο βγαλμένο από ποίημα του Καρυωτάκη, ένα πρόσωπο με το σνομπισμό ζωγραφισμένο σε κάθε του κίνηση. Μία ολοκληρωτική άρνηση του να σκεφτούν ότι ίσως να μπορούσαν να προσπαθήσουν να σε δουν σα πελάτη που κινεί το κεφαλαιακό υπερκέρδος από το οποίο πληρώνονται. Ναι κύριε, σου κάνουμε τη χάρη που είμαστε εδώ και πρόσεχε μη… μη… μη… δεν σε σώσω αν πέσουμε. Άντε...
Ας προσθέσω όμως στο στερεότυπο “σε εξυπηρετώ άρα μπορώ να σου πηδήξω τη μάνα” και εκείνο της ποζεριάς της χώρας μου. Όλες μαζί οι αεροσυνοδοί των τριών εταιρειών με τις οποίες πέταξα από χθες, δεν είχαν πάνω τους τόσο μέικ απ όσο είχε μία από τις κυρίες της Aegean. Όλες μαζί. Όλες. Μαζί. Αφού σκέφτομαι πως αν πέσει το αεροπλάνο κάπου και σωθούμε, θα πρέπει να επιβιώσω τρώγοντας κραγιόν και πούδρες.
Καταλήγεις λοιπόν να νοιώθεις τόσο οικεία ξένος, που καταλαβαίνεις ρε αδερφάκι μου ότι όπου να ‘ναι φτάνεις σπίτι. Γαμώ τα αληθινά στερεότυπα. Κόψε τις τύπισσες στο κέντρο και αριστερά της φωτογραφίας. Κάπως έτσι...
Υ.Γ. Και στις 10 τελευταίες μου πτήσεις η επεξήγηση των κανόνων ασφαλείας έγινε από βίντεο που προβλήθηκε στις οθόνες του αεροπλάνου. Πάνε τα παλιά καλά χρόνια που οι αεροσυνοδοί εκτελούσαν ασυνείδητες χορευτικές κινήσεις του βωβού κινηματογράφου για να σου δείξουν πως να βάλεις το σωσίβιο και που βρίσκονται οι έξοδοι διαφυγής. Αντιπροβάλλω τον σκηνοθέτη του 2030 που θα φτιάχνει ταινίες εποχής διαδραματιζόμενες το 2005 και θα πετάξει την ατάκα: “Τσαρλς, ας βάλουμε μέσα και μία από ‘κείνες τις ρετρό χορογραφίες που κάνανε τότε οι αεροσυνοδοί”.
Είμαι μέσα στη τρίτη πτήση (και τρίτη διαφορετική εταιρεία) από χθες που ξεκίνησα το ταξίδι (Οχάιο - Σικάγο - Μόναχο - Θεσσαλονίκη) και νοιώθω πως φτάνω σπίτι - έχω πάψει να είμαι η μειοψηφία της επιπροσώπειας τρίχας στο αεροσκάφος.
Αυτό όμως που με κάνει πιο πολύ να νοιώθω σαν το σπίτι μου είναι ο αέρας. Όχι ο αέρας που διαπερνά τη ρινική μου κοιλότητα για να φτάσει στα πνευμόνια. Το “ελεγκάνς”. Το “άντιντιουντ”. Οι (λίγο πιο) τριχωτές γυναίκες. Μα πάνω από όλα, η φάτσα της πρώτης αεροσυνοδού που σε υποδέχεται καθώς μπαίνεις στο αεροσκάφος.
Στην Ελλάδα έχουμε αυτό: ο οποιοσδήποτε αναλαμβάνει την ευθύνη να σε εξυπηρετήσει, χρήζεται αυτομάτως κύριος και άρχοντάς σου - επιδρά λογικά κάποια συμπαντική δύναμη που είναι χαρακτηριστική της γεωγραφικής μας θέσης αλλά δυστυχώς δεν έχει αναπαραχθεί σε περιβάλλον εργαστηρίου (πιο ερευνητικό ινστιτούτο άλλωστε θα άντεχε τις φυσικές αντιδράσεις της Ελληνικής υπερ-κουλτούρας). Κάποιοι το λένε και “αντίστροφο ραγιαδισμό” (κανείς δηλαδή, μόνο εγώ).
Η εξυπηρέτηση λοιπόν, ενεργά αντίστροφα στην διαπροσωπική σχέση. Για να καταλάβεις τι εννοώ, σκέψου λίγο το ύφος του μπάρμαν ή του πορτοπϊαρά ή της σερβιτόρας όταν πας να πιεις ποτό σε κανένα χάι (η μιντλ) κλας μπαράκι. Σκέψου το ύφος του τύπου που σε εξυπηρετεί στη δημόσια υπηρεσία (πολλές φορές ακόμη και σε ιδιωτικές επιχειρήσεις). Σκέψου το ύφος του αγέλαστου 45άρη ταξιτζή που ακούει Metrosport. Εκείνη η υπεροψία του απόλυτου ελέγχου επι του… πως θα σε εξυπηρετήσουν και τι θα σου σερβίρουν. Το ίδιο λοιπόν και με τις αεροσυνοδούς τις Aegean.
Πέρα του ότι δεν τους ενδιαφέρεις στην πραγματικότητα, δεν τους ενδιαφέρεις και όταν θα έπρεπε να υποκρίνονται ότι τους ενδιαφέρεις. Ένα πεθαμένο χαμόγελο βγαλμένο από ποίημα του Καρυωτάκη, ένα πρόσωπο με το σνομπισμό ζωγραφισμένο σε κάθε του κίνηση. Μία ολοκληρωτική άρνηση του να σκεφτούν ότι ίσως να μπορούσαν να προσπαθήσουν να σε δουν σα πελάτη που κινεί το κεφαλαιακό υπερκέρδος από το οποίο πληρώνονται. Ναι κύριε, σου κάνουμε τη χάρη που είμαστε εδώ και πρόσεχε μη… μη… μη… δεν σε σώσω αν πέσουμε. Άντε...
Ας προσθέσω όμως στο στερεότυπο “σε εξυπηρετώ άρα μπορώ να σου πηδήξω τη μάνα” και εκείνο της ποζεριάς της χώρας μου. Όλες μαζί οι αεροσυνοδοί των τριών εταιρειών με τις οποίες πέταξα από χθες, δεν είχαν πάνω τους τόσο μέικ απ όσο είχε μία από τις κυρίες της Aegean. Όλες μαζί. Όλες. Μαζί. Αφού σκέφτομαι πως αν πέσει το αεροπλάνο κάπου και σωθούμε, θα πρέπει να επιβιώσω τρώγοντας κραγιόν και πούδρες.
Καταλήγεις λοιπόν να νοιώθεις τόσο οικεία ξένος, που καταλαβαίνεις ρε αδερφάκι μου ότι όπου να ‘ναι φτάνεις σπίτι. Γαμώ τα αληθινά στερεότυπα. Κόψε τις τύπισσες στο κέντρο και αριστερά της φωτογραφίας. Κάπως έτσι...
Υ.Γ. Και στις 10 τελευταίες μου πτήσεις η επεξήγηση των κανόνων ασφαλείας έγινε από βίντεο που προβλήθηκε στις οθόνες του αεροπλάνου. Πάνε τα παλιά καλά χρόνια που οι αεροσυνοδοί εκτελούσαν ασυνείδητες χορευτικές κινήσεις του βωβού κινηματογράφου για να σου δείξουν πως να βάλεις το σωσίβιο και που βρίσκονται οι έξοδοι διαφυγής. Αντιπροβάλλω τον σκηνοθέτη του 2030 που θα φτιάχνει ταινίες εποχής διαδραματιζόμενες το 2005 και θα πετάξει την ατάκα: “Τσαρλς, ας βάλουμε μέσα και μία από ‘κείνες τις ρετρό χορογραφίες που κάνανε τότε οι αεροσυνοδοί”.
No comments:
Post a Comment