Οκ. Όλα έτοιμα. Πάμε.
Το ποστ το γράφω από το αεροδρόμιο του Acron, OH, περιμένοντας την πτήση 451 για Νέα Υόρκη. Πέρασαν τρεις μήνες από τότε που επέστρεψα στην Ελλάδα και αυτή η ομίχλη που με εμποδίζει να δω που είμαι και που βρίσκομαι δεν έχει φύγει ακόμη. Βλέπεις, δεν άλλαξα μόνο χώρα. Ούτε μόνο δουλειά. Ούτε μόνο τρόπο ζωής. Ούτε μόνο κοντινούς ανθρώπους σε απόσταση επαφής. Ούτε μόνο προσωπική συναισθηματική κατάσταση...
Τα άλλαξα όλα μαζί. Δεν έψαχνα μια πρόκληση για τον εαυτό μου; Κάτι να με βγάλει από την ανία του Άμστερνταμ και της ζωής-καριέρα; Να τη αδερφέ μου. Μόλις έφτασε. Ήρθε και μπήκε μέσα στον ψυχονευρωτικό μου κόσμο σαν... σαν... σαν... κύμα 40 μέτρων. Ναι. Μόνο έτσι μπορώ να το περιγράψω.
Θυμάμαι ένα απόγευμα στο Κανκούν του Μεξικού κατεβήκαμε να κάνουμε μπάνιο και είχε κύμα. Σοβαρό κύμα όμως ε; Από εκείνο που λαχταρούν οι σέρφερς για ώρες πάνω στις σανίδες. Είναι γνωστό τοις πάσι ότι φοβάμαι να σκεφτώ ότι υπάρχει η πιθανότητα να πω ότι φοβάμαι. Οπότε δεν το σκέφτομαι ποτέ. Λοιπόν, μπήκαμε με τον Ματ για μπάνιο σαν να μην συνέβαινε τίποτε. Παίζαμε για ώρα με το κύμα σαν να μην ήταν κάτι σοβαρό ώσπου συγχρονιστήκαμε με ένα από αυτά και με πήρε από κάτω. Δεν ήταν για πολύ, ίσως για μερικά δευτερόλεπτα, αλλά ήταν ένα από τα πιο τρομακτικά πράγματα που έχω ζήσει στη ζωή μου. Τρομακτικό γιατί δεν ήξερες που είναι ο πάτος της θάλασσας και που είναι ο ουρανός, η επιφάνεια, η έξοδος. Δεν ήξερες προς τα που να κολυμπήσεις - αν τα κατάφερνες να πας προς κάποια κατεύθυνση μέσα στη δίνη του νερού. Για μερικά δευτερόλεπτα ένοιωσα σοβαρό τρόμο - επιπέδου παράλυσης - μα δυστυχώς η εμπειρία δεν κράτησε τόσο πολύ για να δω πως αυτός ο τρόμος ωριμάζει, πως μεγαλώνει και τι γίνεται μετά. Τα πόδια μου βρήκαν τον πάτο και σηκώθηκα όρθιος κοιτώντας γύρω μου να δω (i) που θα βρω την στεριά και (ii) τι ώρα φτάνει το επόμενο κύμα της σειράς.
Η παραπάνω αίσθηση ήταν αυτό που ζούσα στην Ελλάδα πριν από περίπου ένα μήνα. Τώρα ο τρόμος ωρίμασε και έγινε μία (ακόμη) αφηρημένη έννοια στο πίσω μέρος του μυαλού μου (βλέπεις ο δικός μου τρόπος για να αντιμετωπίζω οτιδήποτε με τρομάζει είναι με το να ζω σε έναν δικό μου κόσμο όπου οι αφηρημένες έννοιες έχουν μεγαλύτερη σημασία από τα επίγεια γεγονότα). Οπότε είπα κι εγώ - αφού πια o ο φόβος έγινε έννοια - ας περιδινηθώ με την άνεσή μου και ας αφήσω το κεφάλι μου να κάνει σβούρες μόνο του: χωρίς καμία μα καμία κατεύθυνση ή αντίληψη του που είναι το πάνω και που είναι το κάτω. Χωρίς καμία ιδέα του που είναι η "έξοδος" ή ακόμα αν πρέπει να υπάρχει έξοδος ούτως ή άλλως (τελευταία φορά που κοίταξα, οι ψυχολογικές περιδινήσεις δεν έχουν φυσικούς περιορισμούς - όπως π.χ. η έλλειψη αναπνοής - οπότε μια χαρά μπορώ να σβουρίζω όσο θέλω).
Σου είπα ότι μου αρέσουν οι αφηρημένες έννοιες; Ε, μου αρέσουν και οι αφηρημένες αφηγήσεις.
Σημείωμα για να θυμάμαι #431:
Το πρώτο πράγμα που μου λείπει από το Άμστερνταμ τώρα που μετακόμισα στην Ελλάδα, είναι η Ελλάδα. Η αφηρημένη, εξιδανικευμένη της έννοια και η προσμονή της καλοκαιρινής πτήσης στην οποία θα επιβιβαστείς δροσερός και γεμάτος λαχτάρα και θα βγεις λουσμένος από υγρασία και μυρωδιές καλοκαιριού. Εκείνη η μεταμόρφωση στον αέρα - μαζί με τις συνηθησμένες ατελείωτες ώρες στη Ρώμη για να πιάσεις το connection flight- και όλες οι σκέψεις που αραδιάζεις για το τι θες να κάνεις κάτω από τον ήλιο κι αυτό το καλοκαίρι. Και μετά εκείνη η ολιγόλεπτη βόλτα από το αεροσκάφος μέχρι την αίθουσα αναμονής για τις βαλίτσες με το λεωφορείο του αεροδρομίου της Θεσσαλονίκης (δεν θα ξεχάσω ποτέ τις πλαστικές χειρολαβές του λεωφορείου που για χρόνια ενθάρρυναν τους επιβάτες να διαφημιστούν κι αυτοί στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης - 8 χρόνια μετά, δεν έχω δει ακόμη κάποια διαφήμιση να μπαίνει εκεί πάνω). Ναι, αυτό μου λείπει. Και ναι είμαι ψυχικά μαζοχιστής ως εκεί που δεν πάει.
Υ.Γ. #1 Το μικρό προβληματάκι είναι ότι έψαχνα πολύ και για εκείνη τη παιδική ζωγραφιά που έχω στο υποσυνείδητό μου με τον τίτλο "Σπίτι". Και δεν τη βρήκα στην Ελλάδα.
Υ.Γ. #2 Ο τίτλος του post από το Hitchhiker's guide to the galaxy που μου πρότεινε ο Ματ και με έχει κάνει να γελάσω πάμπολλες φορές τις τελευταίες δέκα μέρες. Ειδικά ο απίστευτος Zaphod τον οποίο ζηλεύω και θαυμάζω.
Υ.Γ. #3 Και ναι, κλείνω το post όντας μέσα στη πτήση 451, στον αέρα, με Ίντερνετ ενώ η διπλανή μου τρώει burger που αγόρασε από το fast food του αεροδρομίου. On-flight Internet fucking rocks.
Το ποστ το γράφω από το αεροδρόμιο του Acron, OH, περιμένοντας την πτήση 451 για Νέα Υόρκη. Πέρασαν τρεις μήνες από τότε που επέστρεψα στην Ελλάδα και αυτή η ομίχλη που με εμποδίζει να δω που είμαι και που βρίσκομαι δεν έχει φύγει ακόμη. Βλέπεις, δεν άλλαξα μόνο χώρα. Ούτε μόνο δουλειά. Ούτε μόνο τρόπο ζωής. Ούτε μόνο κοντινούς ανθρώπους σε απόσταση επαφής. Ούτε μόνο προσωπική συναισθηματική κατάσταση...
Τα άλλαξα όλα μαζί. Δεν έψαχνα μια πρόκληση για τον εαυτό μου; Κάτι να με βγάλει από την ανία του Άμστερνταμ και της ζωής-καριέρα; Να τη αδερφέ μου. Μόλις έφτασε. Ήρθε και μπήκε μέσα στον ψυχονευρωτικό μου κόσμο σαν... σαν... σαν... κύμα 40 μέτρων. Ναι. Μόνο έτσι μπορώ να το περιγράψω.
Θυμάμαι ένα απόγευμα στο Κανκούν του Μεξικού κατεβήκαμε να κάνουμε μπάνιο και είχε κύμα. Σοβαρό κύμα όμως ε; Από εκείνο που λαχταρούν οι σέρφερς για ώρες πάνω στις σανίδες. Είναι γνωστό τοις πάσι ότι φοβάμαι να σκεφτώ ότι υπάρχει η πιθανότητα να πω ότι φοβάμαι. Οπότε δεν το σκέφτομαι ποτέ. Λοιπόν, μπήκαμε με τον Ματ για μπάνιο σαν να μην συνέβαινε τίποτε. Παίζαμε για ώρα με το κύμα σαν να μην ήταν κάτι σοβαρό ώσπου συγχρονιστήκαμε με ένα από αυτά και με πήρε από κάτω. Δεν ήταν για πολύ, ίσως για μερικά δευτερόλεπτα, αλλά ήταν ένα από τα πιο τρομακτικά πράγματα που έχω ζήσει στη ζωή μου. Τρομακτικό γιατί δεν ήξερες που είναι ο πάτος της θάλασσας και που είναι ο ουρανός, η επιφάνεια, η έξοδος. Δεν ήξερες προς τα που να κολυμπήσεις - αν τα κατάφερνες να πας προς κάποια κατεύθυνση μέσα στη δίνη του νερού. Για μερικά δευτερόλεπτα ένοιωσα σοβαρό τρόμο - επιπέδου παράλυσης - μα δυστυχώς η εμπειρία δεν κράτησε τόσο πολύ για να δω πως αυτός ο τρόμος ωριμάζει, πως μεγαλώνει και τι γίνεται μετά. Τα πόδια μου βρήκαν τον πάτο και σηκώθηκα όρθιος κοιτώντας γύρω μου να δω (i) που θα βρω την στεριά και (ii) τι ώρα φτάνει το επόμενο κύμα της σειράς.
Η παραπάνω αίσθηση ήταν αυτό που ζούσα στην Ελλάδα πριν από περίπου ένα μήνα. Τώρα ο τρόμος ωρίμασε και έγινε μία (ακόμη) αφηρημένη έννοια στο πίσω μέρος του μυαλού μου (βλέπεις ο δικός μου τρόπος για να αντιμετωπίζω οτιδήποτε με τρομάζει είναι με το να ζω σε έναν δικό μου κόσμο όπου οι αφηρημένες έννοιες έχουν μεγαλύτερη σημασία από τα επίγεια γεγονότα). Οπότε είπα κι εγώ - αφού πια o ο φόβος έγινε έννοια - ας περιδινηθώ με την άνεσή μου και ας αφήσω το κεφάλι μου να κάνει σβούρες μόνο του: χωρίς καμία μα καμία κατεύθυνση ή αντίληψη του που είναι το πάνω και που είναι το κάτω. Χωρίς καμία ιδέα του που είναι η "έξοδος" ή ακόμα αν πρέπει να υπάρχει έξοδος ούτως ή άλλως (τελευταία φορά που κοίταξα, οι ψυχολογικές περιδινήσεις δεν έχουν φυσικούς περιορισμούς - όπως π.χ. η έλλειψη αναπνοής - οπότε μια χαρά μπορώ να σβουρίζω όσο θέλω).
Σου είπα ότι μου αρέσουν οι αφηρημένες έννοιες; Ε, μου αρέσουν και οι αφηρημένες αφηγήσεις.
Σημείωμα για να θυμάμαι #431:
Το πρώτο πράγμα που μου λείπει από το Άμστερνταμ τώρα που μετακόμισα στην Ελλάδα, είναι η Ελλάδα. Η αφηρημένη, εξιδανικευμένη της έννοια και η προσμονή της καλοκαιρινής πτήσης στην οποία θα επιβιβαστείς δροσερός και γεμάτος λαχτάρα και θα βγεις λουσμένος από υγρασία και μυρωδιές καλοκαιριού. Εκείνη η μεταμόρφωση στον αέρα - μαζί με τις συνηθησμένες ατελείωτες ώρες στη Ρώμη για να πιάσεις το connection flight- και όλες οι σκέψεις που αραδιάζεις για το τι θες να κάνεις κάτω από τον ήλιο κι αυτό το καλοκαίρι. Και μετά εκείνη η ολιγόλεπτη βόλτα από το αεροσκάφος μέχρι την αίθουσα αναμονής για τις βαλίτσες με το λεωφορείο του αεροδρομίου της Θεσσαλονίκης (δεν θα ξεχάσω ποτέ τις πλαστικές χειρολαβές του λεωφορείου που για χρόνια ενθάρρυναν τους επιβάτες να διαφημιστούν κι αυτοί στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης - 8 χρόνια μετά, δεν έχω δει ακόμη κάποια διαφήμιση να μπαίνει εκεί πάνω). Ναι, αυτό μου λείπει. Και ναι είμαι ψυχικά μαζοχιστής ως εκεί που δεν πάει.
Υ.Γ. #1 Το μικρό προβληματάκι είναι ότι έψαχνα πολύ και για εκείνη τη παιδική ζωγραφιά που έχω στο υποσυνείδητό μου με τον τίτλο "Σπίτι". Και δεν τη βρήκα στην Ελλάδα.
Υ.Γ. #2 Ο τίτλος του post από το Hitchhiker's guide to the galaxy που μου πρότεινε ο Ματ και με έχει κάνει να γελάσω πάμπολλες φορές τις τελευταίες δέκα μέρες. Ειδικά ο απίστευτος Zaphod τον οποίο ζηλεύω και θαυμάζω.
Υ.Γ. #3 Και ναι, κλείνω το post όντας μέσα στη πτήση 451, στον αέρα, με Ίντερνετ ενώ η διπλανή μου τρώει burger που αγόρασε από το fast food του αεροδρομίου. On-flight Internet fucking rocks.
Άει καλορίζικος Γιαννάααακ'.
ReplyDelete