Γαμώτο. Μεγάλο δίλημμα. Το πιο μεγάλο μου ενδιαφέρον είναι τα
πολιτικά. Και είναι το μόνο που έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου πως δεν θα
ξανα αναφέρω στο blog μου (ίσως κανα δυό τρεις φορές).
Βλέπεις, είμαι Υδροχόος και έτσι αναγκάζομαι να τα βλέπω λίγο διαφορετικά απο τη νόρμα της δισδιάστατης ανάλυσης. Όχι απαραιτήτως καλό ή ψαγμένο. Σίγουρα αδιέξοδο στις διαστάσεις με τις οποίες συνεννοείσαι με τους άλλους. Αυτή τη φορά όμως θα βάλω όρια στο ρεαλιστικό.
--
Για πρώτη φορά Αριστερά λοιπόν. Για πρώτη φορά λείπει από την εξουσία η γραβάτα, η δηθενήλα, το απαραίτητο κοστούμι, η υπεροψία του ανώτερου βλάχου, η βλαχιά του κατά λάθος εκλεγμένου βλάχου, ο παλιός ΔΑΠίτης με το χαμόγελο από το τραπεζάκι του πανεπιστημίου, η αναμενόμενη σαπίλα, ο άκρατος νεποτισμός, η δαχτυλιδοθήκη, η δικαιολογία της προγραμματισμένης εναλλαγής εξουσίας, οι συναλλασσόμενοι των επαρχιακών καφενείων, οι γυρολόγοι των πλατειών, οι ευρωπαϊστές, οι τραπεζίτες, οι παλιοί έμποροι της ελπίδας, οι τωρινοί έμποροι του φόβου.
Για πρώτη φορά Αριστερά. Για πρώτη φορά στην εξουσία τα ανοιχτά πουκάμισα, οι μηχανές και τα τζάκετ, οι πρώην κομμουνιστές, οι πρώην σοσιαλιστές, οι συνιστώσες και οι συγγραφείς, οι άθεοι, οι προοδευτικοί, οι ευρωπαϊστές (πάλι), οι μουσάτοι, οι τωρινοί έμποροι της ελπίδας, οι λάγνοι θηριοδαμαστές του κεφαλαίου, οι πεινασμένοι black panthers της αλλαγής, οι μικροί πρίγκηπες με τις πολιτικές τους απόχες, οι αθώοι χωρίς παρελθόν, οι διαδηλωτές.
Η αλλαγή είναι πρωτόγνωρη. Δραματικά αναζωογονητική. Ριζική. Απλώνει στην Ελλάδα μια ελπίδα που διαχέεται ακόμα και στα κείμενα των προκατειλημμένων δημοσιογράφων του προηγούμενου καθεστώτος. Με την Αριστερά όλα αλλάζουν. Με την Αριστερά ελπίζουμε.
Αυτή την ελπίδα όμως, κάπου την έχω ξαναδεί. Την είδα το 2009 με τον Γ.Α.Π. στη χώρα μου. Στις Η.ΠΑ. τον Γενάρη του 2009 με τον Barack Obama (αξέχαστα τα εξώφυλλα). Στη Βενεζουέλα τον Γενάρη του 2009 με τον Τσάβες. Στη Γαλλία το 2012 με τον François Hollande.
Ξέρεις τι κοινό είχαν όλες οι παραπάνω περιπτώσεις; Στο τέλος τίποτε δεν άλλαξε. Όχι όχι. Δεν θα γίνω καταστροφολόγος. Ούτε πεσιμιστής θα γίνω. Θα κρατήσω μία μεγάλη "οπίσθια επιφύλαξη". Δεν θα βάλω κανένα να περπατήσει τα 13 σκαλιά της κρεμάλας πριν δικαστεί για τα πεπραγμένα του (διότι στη πολιτική ευθήνη, η απραξία είναι ίδια με τη κακόβουλη-maleficent πράξη).
Είναι από τα θέματα που εύχομαι να έχω κάνει λάθος.
--
Υ.Γ. #1 Η σύγχρονη πολιτική κατηγοριοποίηση είναι απαράδεκτα παρωχημένη. Απορώ πως θεωρούμε αναγκαίο να αλλάζουμε κινητό, αυτοκίνητο και λάπτοπ κάθε χρόνο και να παραμένουμε κολλημένοι στα αριστερο-δεξιά των κυβερνήσεων του βουνού.
Υ.Γ. #2 Πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν δηλώσει ότι ανέκαθεν θέλανε "τον δρόμο στον κόσμο να πολεμάει για την αλλαγή". Θα αγοράσω ποπ-κορν στη πρώτη πορεία κατά της νέας κυβέρνησης. Α, και μια τηλεόραση.
Βλέπεις, είμαι Υδροχόος και έτσι αναγκάζομαι να τα βλέπω λίγο διαφορετικά απο τη νόρμα της δισδιάστατης ανάλυσης. Όχι απαραιτήτως καλό ή ψαγμένο. Σίγουρα αδιέξοδο στις διαστάσεις με τις οποίες συνεννοείσαι με τους άλλους. Αυτή τη φορά όμως θα βάλω όρια στο ρεαλιστικό.
--
Για πρώτη φορά Αριστερά λοιπόν. Για πρώτη φορά λείπει από την εξουσία η γραβάτα, η δηθενήλα, το απαραίτητο κοστούμι, η υπεροψία του ανώτερου βλάχου, η βλαχιά του κατά λάθος εκλεγμένου βλάχου, ο παλιός ΔΑΠίτης με το χαμόγελο από το τραπεζάκι του πανεπιστημίου, η αναμενόμενη σαπίλα, ο άκρατος νεποτισμός, η δαχτυλιδοθήκη, η δικαιολογία της προγραμματισμένης εναλλαγής εξουσίας, οι συναλλασσόμενοι των επαρχιακών καφενείων, οι γυρολόγοι των πλατειών, οι ευρωπαϊστές, οι τραπεζίτες, οι παλιοί έμποροι της ελπίδας, οι τωρινοί έμποροι του φόβου.
Για πρώτη φορά Αριστερά. Για πρώτη φορά στην εξουσία τα ανοιχτά πουκάμισα, οι μηχανές και τα τζάκετ, οι πρώην κομμουνιστές, οι πρώην σοσιαλιστές, οι συνιστώσες και οι συγγραφείς, οι άθεοι, οι προοδευτικοί, οι ευρωπαϊστές (πάλι), οι μουσάτοι, οι τωρινοί έμποροι της ελπίδας, οι λάγνοι θηριοδαμαστές του κεφαλαίου, οι πεινασμένοι black panthers της αλλαγής, οι μικροί πρίγκηπες με τις πολιτικές τους απόχες, οι αθώοι χωρίς παρελθόν, οι διαδηλωτές.
Η αλλαγή είναι πρωτόγνωρη. Δραματικά αναζωογονητική. Ριζική. Απλώνει στην Ελλάδα μια ελπίδα που διαχέεται ακόμα και στα κείμενα των προκατειλημμένων δημοσιογράφων του προηγούμενου καθεστώτος. Με την Αριστερά όλα αλλάζουν. Με την Αριστερά ελπίζουμε.
Αυτή την ελπίδα όμως, κάπου την έχω ξαναδεί. Την είδα το 2009 με τον Γ.Α.Π. στη χώρα μου. Στις Η.ΠΑ. τον Γενάρη του 2009 με τον Barack Obama (αξέχαστα τα εξώφυλλα). Στη Βενεζουέλα τον Γενάρη του 2009 με τον Τσάβες. Στη Γαλλία το 2012 με τον François Hollande.
Ξέρεις τι κοινό είχαν όλες οι παραπάνω περιπτώσεις; Στο τέλος τίποτε δεν άλλαξε. Όχι όχι. Δεν θα γίνω καταστροφολόγος. Ούτε πεσιμιστής θα γίνω. Θα κρατήσω μία μεγάλη "οπίσθια επιφύλαξη". Δεν θα βάλω κανένα να περπατήσει τα 13 σκαλιά της κρεμάλας πριν δικαστεί για τα πεπραγμένα του (διότι στη πολιτική ευθήνη, η απραξία είναι ίδια με τη κακόβουλη-maleficent πράξη).
Είναι από τα θέματα που εύχομαι να έχω κάνει λάθος.
--
Υ.Γ. #1 Η σύγχρονη πολιτική κατηγοριοποίηση είναι απαράδεκτα παρωχημένη. Απορώ πως θεωρούμε αναγκαίο να αλλάζουμε κινητό, αυτοκίνητο και λάπτοπ κάθε χρόνο και να παραμένουμε κολλημένοι στα αριστερο-δεξιά των κυβερνήσεων του βουνού.
Υ.Γ. #2 Πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν δηλώσει ότι ανέκαθεν θέλανε "τον δρόμο στον κόσμο να πολεμάει για την αλλαγή". Θα αγοράσω ποπ-κορν στη πρώτη πορεία κατά της νέας κυβέρνησης. Α, και μια τηλεόραση.
No comments:
Post a Comment