Περιτριγυρίζομαι από "αστούς". Από αυτούς τους φυλακισμένους
ανθρώπους που κοροϊδεύω. Από αυτούς πους τους κάνανε "μάγια", που λέει
και Robert Anton Wilson, και δεν καταλαβαίνουν ότι τίποτε γύρω τους δεν
είναι λογικό. Δεν καταλαβαίνουν ότι η ατομική ιδιοκτησία δεν είναι
λογική κατάσταση. Νομίζουν πως ο φόβος του να μην έχεις να φας είναι
φυσιολογικό συναίσθημα - δεν είναι παράγωγο του φεουδαρχισμού, της
ολιγαρχίας και του καπιταλισμού. Είναι φυσιολογικό! Είναι φυσιολογικό να
φοβάσαι μήπως δεν έχεις φαΐ το βράδυ. Είναι φυσιολογικό να φοβάσαι
μήπως δεν έχεις φαΐ το βράδυ. Είναι φυσιολογικό να φοβάσαι μήπως δεν
έχεις φαί το βράδι. Οκ στοπ. Θα το χωνέψω γιατί όλοι μου λένε ότι έτσι είναι το σωστό.
(Πάρε μια ανάσα. Πιες λίγο νερό.)
Περιτριγυρίζομαι από "θνητούς". Δεν κατανοούν ότι η ζωή τους χάνεται χωρίς κανένα υψηλό στόχο. Περνάει γεμάτη άγχος, φόβο, αγωνία. Δεν ξέρουν τι είναι σημαντικό πλέον. Φοβούνται να πουν αυτό που σκέφτονται. Γίνονται "νορμάλ" - στο μυαλό προσγειώθηκε ο "σχεδόν νορμάλ Τζίμι" του Τομ Ρόμπινς. Γαμώτο, να ήταν όλα σαν 100 σελίδες του Ρόμπινς.
Έχουμε αφήσει το σώμα μας και την ψυχή μας στο έλεος του καθενός. Έχουμε συνειδητά μεταλλαχθεί σε οργανικά σκουπιδιάρικα σαβούρας. Έχουμε δώσει τιμή στη γνώση. Σκατά, έχουμε δώσει χρηματιστηριακή αξία στη γνώση. Ασπαστήκαμε όλα τα είδη και τις μορφές φόβου και σταματήσαμε να κοιτάμε.
(Όποιος έψαχνε για ρεαλισμό και μαθήματα ζωής, καιρό να αλλάξει blog. Έλα. Κλικ. Πήγαινε στο επόμενο).
Το σκέφτομαι σοβαρά για preacher έξω από το Hyde Park.
(Αλλά να μένω στο Notting Hill αν γίνεται παρακαλώ.)
--
Υ.Γ. #1 Α, και στις ερωτήσεις που στοχεύουν στην προσωπική ευθύνη, να πω πως η κατανόηση και ο λόγος είναι το πρώτο βήμα. Άντε. Σπασίκλες.
Υ.Γ. #2 Το Twitter τα σπάει. Καλά πως το είχα χάσει τόσο καιρό εγώ;
(Πάρε μια ανάσα. Πιες λίγο νερό.)
Περιτριγυρίζομαι από "θνητούς". Δεν κατανοούν ότι η ζωή τους χάνεται χωρίς κανένα υψηλό στόχο. Περνάει γεμάτη άγχος, φόβο, αγωνία. Δεν ξέρουν τι είναι σημαντικό πλέον. Φοβούνται να πουν αυτό που σκέφτονται. Γίνονται "νορμάλ" - στο μυαλό προσγειώθηκε ο "σχεδόν νορμάλ Τζίμι" του Τομ Ρόμπινς. Γαμώτο, να ήταν όλα σαν 100 σελίδες του Ρόμπινς.
Έχουμε αφήσει το σώμα μας και την ψυχή μας στο έλεος του καθενός. Έχουμε συνειδητά μεταλλαχθεί σε οργανικά σκουπιδιάρικα σαβούρας. Έχουμε δώσει τιμή στη γνώση. Σκατά, έχουμε δώσει χρηματιστηριακή αξία στη γνώση. Ασπαστήκαμε όλα τα είδη και τις μορφές φόβου και σταματήσαμε να κοιτάμε.
(Όποιος έψαχνε για ρεαλισμό και μαθήματα ζωής, καιρό να αλλάξει blog. Έλα. Κλικ. Πήγαινε στο επόμενο).
Το σκέφτομαι σοβαρά για preacher έξω από το Hyde Park.
(Αλλά να μένω στο Notting Hill αν γίνεται παρακαλώ.)
Υ.Γ. #1 Α, και στις ερωτήσεις που στοχεύουν στην προσωπική ευθύνη, να πω πως η κατανόηση και ο λόγος είναι το πρώτο βήμα. Άντε. Σπασίκλες.
Υ.Γ. #2 Το Twitter τα σπάει. Καλά πως το είχα χάσει τόσο καιρό εγώ;
No comments:
Post a Comment