S.P. and four yellow wheels. (a.k.a. A rainy and bright day at the little house outside the village)

Δεν θα γράψω για τα έργα και τις ημέρες του Σωτήρη Πετρά. Για μένα έτσι κι αλλιώς, ήταν μόνο λόγια τρίτων γιατί ήμουν πολύ μικρός για να θυμάμαι. Αυτό που θυμάμαι από τότε είναι μόνο η ακλόνητη φιγούρα του και η βραχνή φωνή του. Πάντα αυτή η βραχνή φωνή. Όχι δεν θα γράψω για τα έργα και τις ημέρες του. Δεν φτάνει άλλωστε ένα μπλογκ ολόκληρο. Θα γράψω για τη κηδεία του.

Και θα γράψω παρότι δεν μπορούσα να είμαι εκεί. Όταν το έμαθα πως πέθανε ήμουν στο Akron του Ohio, κάποιες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά και τουλάχιστον 1.5 μέρα πτήση πίσω (οξύμωρο πως στην Ελλάδα γύρισα για να είμαι κοντά στην οικογένειά μου όταν περνάει τέτοιας σημασίας στιγμές). Θα γράψω την ιστορία όπως μου την είπε η Δ.

Η Δ. απορούσε πως μπορεί η γιαγιά να είναι τόσο ήρεμη και πράα στη κηδεία. Ρώτησε αν της δώσανε κάτι σε στυλ ψυχοφάρμακα, ηρεμιστικά, βαλεριάνα και πήρε αρνητική απάντηση. Μου είπε για το πόσο δύσκολα φαινότανε να νοιώθουν ο αδερφός μου και ο μπαμπάς της στην εκκλησία. Δεν μπορούσε όμως να καταλάβει τη γιαγιά κι έτσι την έπιασε στη σκάλα μια μέρα αργότερα και της είπε "μπράβο γιαγιά ήσουν πολύ 'οκ' στη κηδεία".

Κι εκείνη απάντησε. "Ήμουν εντάξει γιατί μου το ζήτησε ο παππούς σου. Τρεις μέρες πριν πεθάνει μου το έλεγε πως θα γίνει και δεν τον πίστευα πολύ. Τον πίστεψα το τελευταίο βράδι. Εκείνο το βράδι δεν με άφησε να κοιμηθώ. Ήθελε συνέχεια να μιλάμε και έτσι μείναμε ξάγρυπνοι. Μου είπε 'Εγώ αύριο θα πεθάνω. Δεν θέλω να έχεις υστερίες και να είσαι αλλοπρόσαλλη. Δεν είναι ανάγκη. Περιμένουμε και ένα μωρό σύντομα'. Κι εγώ τον άκουσα."

Στη φαντασία μου περάσανε το τελευταίο τους βράδι μιλώντας ο ένας για τον άλλον. Για τη ζωή και για τον έρωτά τους. Στη φαντασία μου δεν φοβήθηκε κανείς τους ούτε μία στιγμή.

Υ.Γ. #1 - Αυτό που μόνιμα θυμάμαι από τον παππού μου είναι ένα τσιγάρο ανάμεσα στα δάχτυλά του. Ότι κι αν έλεγε ο γιατρός, η γιαγιά, η κόρη του. Θυμάμαι σαν όνειρο να του αγοράζω πακέτα ΚΕΝΤ από το περίπτερο όταν ήμουν μικρός. Όταν πήγα να επισκεφτώ το μνήμα του, αναρωτήθηκα αν θα του έλειπε ένα τσιγάρο. Η ξαδέρφη μου μου είπε αργότερα πως φρόντισαν και του δώσανε ένα πακέτο μαζί του. Για το δρόμο.

Υ.Γ. #2 - Μια από τις τελευταίες φορές που είδα τον παππού μου τον Σωτήρη ήταν στον γάμο του αδερφού μου. Παίζαμε κιθάρα και ήμασταν μέσα στις χαρές. Πάνω από τρεις φορές η γιαγιά μου ζήτησε κρυφά στο αυτί να παίξουμε ένα τραγούδι για τον παππού να του το αφιερώσει. Πάνω από τρεις φορές είπα αργότερα. Και μετά έφυγε να πάει σπίτι να κοιμηθεί και να ξεκουραστεί. Και δεν πρόλαβα τότε. Αφιερωμένο τώρα.



1 comment: