Over there. Where the blue hearts live.

Το να γράφω είναι ένας ωραίος τρόπος να βάζω τις σκέψεις μου σε τάξη. Συνήθως όλα ξεκινούν με ένα συναίσθημα που πρέπει να μπει σε ένα όμορφο βάζο και να μείνει εκεί για να το θυμάμαι. Όταν δεν έχω συναισθήματα που θέλω να βάλω σε βάζο ή όταν δεν μπορούν να κλειστούν σε τοιχώματα περιορισμού, προσπαθώ να βρω κάτι που να αξίζει να μπει.

Συνήθως αυτά το "κάτι" (η κατάληξη ενός συλλογισμού, κάτι καινούργιο που μόλις ανακάλυψα για το κόσμο) έρχονται κάποια ακατάλληλη στιγμή (πάμπολλες φορές - συμπτωματικά - όταν το δεξί μου χέρι ακουμπάει την άκρη κάποιου μπαρ). Εκείνες τις στιγμές δεν έχω μαζί μου στυλό και χαρτί για να τις γράψω και έτσι χάνονται το επόμενο πρωί (ευχαριστώ μνήμη).

Το μεγάλο πρόβλημα όμως είναι όταν δεν θέλεις να γράψεις αυτό για το οποίο σκέφτεσαι μόνο και μόνο επειδή ξέρεις ότι κάποιος θα το διαβάσει. Ταλαντεύεσαι μπρος και πίσω. Παίζεις με τις λέξεις για να μην γίνεις αρκετά σαφής. Λες τον εαυτό σου "βλάκα" γιατί από καιρό αποφάσισες ότι δεν πρέπει να κρύβεις κάτι και μετά καταλήγεις και πάλι ότι δεν πρέπει να το γράψεις.

Όταν δεν θέλεις να γράψεις αυτό για το οποίο σκέφτεσαι και όλα τα μπρος πίσω δεν σε έχουν βγάλει πουθενά, γράφεις ασυνάρτητα κείμενα σαν το παραπάνω. Με μόνο σκοπό να σχηματίσεις μερικές προτάσεις από λέξεις. Κι αυτό καλό είναι...