I don't live where my body lives

Ξύπνησα με ένα όνειρο στα μάτια και έναν πόνο στη δεξιά ωμοπλάτη. Δεν ξέρω αν τα δύο συνδέονται, αν το ένα δημιούργησε το άλλο. Και τα δύο όμως ήρθανε μαζί το πρωί.

Στο όνειρο ήμουν μια μορφή (δική μου) ακίνητη. Βρισκόταν σε μια πόλη και έβλεπα εικόνες από τη καθημερινότητά της. Ακίνητες στιγμές σαν slideshow από φωτογραφίες: χαμόγελα, συννεφιασμένα φρύδια, σταυροπόδι σε καφετέριες, γκρίζοι ουρανοί στο φόντο, ένα casual σακάκι που έχω χάσει, ένα τσιγάρο στο χέρι.

Στο όνειρο η μορφή ήθελε τόσο πολύ να μετακομίσει στο Λονδίνο (η τοποθεσία μόνο ως μεταβλητή μπορεί να παρθεί υπ' όψιν). Γιατί εκεί πίστευε πως ανήκει η ζωή της, οι συνήθειές της και η κουλτούρα της. Εκεί πίστευε ότι θα μεγαλουργήσει. Και ήταν τόσο σίγουρος ότι αυτό ήταν το σωστό, η αλήθεια. Πίστευε τόσο δυνατά μέσα του ότι εκεί – κάπου αλλού, όπου κι αν είναι – θα νοιώθει γεμάτος.

Ξύπνησα όταν η μορφή μου στο όνειρο κατάλαβε ότι ζούσε ήδη στο Λονδίνο και ότι τελικά, δεν έχει κάπου να πάει.

--

Δεν ξέρω αν η ώρα που έκανα να σηκωθώ από το κρεβάτι οφείλεται στον πόνο στη δεξιά ωμοπλάτη ή στο όνειρο. Κάτι άλλαξε από σήμερα το πρωί.

No comments:

Post a Comment