Fuck you, I won't do what you told me

Μεγάλωσα με πολλές φράσεις-μότο-διδάγματα-σοφίες. Τις πετούσε ο πατέρας μου κάθε λίγο και λιγάκι σε κάποια συζήτηση στο τραπέζι ή στο μπαλκόνι του σπιτιού. Ένα από αυτά ήταν: "Το 95% των ανθρώπων δεν κάνουν τη δουλειά που θα ήθελαν να κάνουν".

Τότε έπαιρνα τον κόσμο ως λίγο πιο δεδομένο από ότι είναι τώρα οπότε το δέχτηκα κι αυτό ως ένα από τα αξιώματα του. Πίστεψα πως ο κόσμος έτσι είναι. Έτσι κι αλλιώς, δεν είχα μέτρο σύγκρισης και σημείο αναφοράς - τι ήξερα εγώ από το κόσμο; Οποιαδήποτε αλήθεια είναι τουλάχιστον μια αλήθεια.

Είπα όμως μέσα μου πως θα κάνω το παν για να μπω σε εκείνο το 5% των ανθρώπων που κάνουν ότι δουλειά θέλουν. Και οι υποσχέσεις τις παιδική ηλικίας είναι πιο δυνατές από οποιαδήποτε θρησκεία ή τάμα.

Μεγαλώνοντας είδα ότι ο πατέρας μου είχε δίκιο. Η φράση του όμως δεν ήταν ολοκληρωμένη. Θα έπρεπε να είναι: "Το 95% των ανθρώπων δεν κάνουν αυτό που θέλουν να κάνουν".

Δεν κάνουν τη δουλειά που θέλουν να κάνουν.
Δεν ξυπνάνε την ώρα που θέλουν να ξυπνάνε.
Δεν κοιμούνται την ώρα που θέλουν να κοιμούνται.
Δεν πάνε διακοπές όταν θέλουν να πάνε διακοπές.
Δεν ζούνε εκεί που θα ήθελαν να ζούνε.
Δεν ταξιδεύουν όσο θα ήθελαν να ταξιδεύουν.
Δεν μένουν σπίτι τους όσο θα ήθελαν να μένουν σπίτι τους.
Δεν λένε "σ' αγαπώ" όσο θα ήθελαν να λένε "σ' αγαπώ".
Δεν λένε "άντε γαμήσου" όσο θα ήθελαν να λένε "άντε γαμήσου".
Δεν κάνουν άσκοπες βόλτες στι παραλία όσο θα ήθελαν να κάνουν άσκοπες βόλτες στη παραλία.
......

Η υπόσχεση στον εαυτό μου άλλαξε κι αυτή: πρέπει να γίνω από εκείνους τους ανθρώπους που κάνουν ότι ακριβώς θέλουν. Τίποτε παραπάνω και τίποτε λιγότερο.

Δεν χρειάζεται να αναφέρω σε πόσα φιλοσοφικά αδιέξοδα με έχει φέρει αυτή η υπόσχεση. Ούτε το πόσες φορές μελαγχόλησα σκεφτόμενος πως είναι αδύνατον να το πετύχεις.

Στην αρχή κατηγόρησα τους ανθρώπους γύρω μου. Πίστεψα πως αν απαγκιστρωθείς από την διάδραση των άλλων ανθρώπων και όσους περιορισμούς που σου θέτει αυτή, θα τα καταφέρεις. Το κόλπο προφανώς δεν έπιασε γιατί μετά χάνεις την αγάπη, πράγμα εξίσου αναγκαίο με το οξυγόνο (να δίνεις και να παίρνεις). Και γενικά - πέρα ότι δεν σου φτάινε σε τίποτε - το να χάσεις τους ανθρώπους γύρω σου sucks big time.

Μετά κατηγόρησα τη κοινωνία. Τα χρήματα. Τα κοινωνικά πρέπει (τις νόρμες που λένε κάποιοι). Το τρόπο που είναι φτιαγμένος ο κόσμος. Τον καπιταλισμό, τον κομμουνισμό, την πολιτική. Την ηλιθιότητα του ανθρώπινου γένους. Τους πολέμους. Το κακομαγειρεμένο φαγητό. Τα όρια ταχύτητας.

Στο τέλος - σε κάτι Δευτεριάτικες συζητήσεις με τη Myscha στο Άμστερνταμ - το ανήγαγα σε κάτι αυθαίρετο που λεγόταν "το τρένο". Ακόμη με ρωτάει όταν συζητάμε - δεν είναι συχνά πια: "Τι κάνεις; Ακόμη πάνω στο τρένο;"

Δεν έχει περάσει ούτε ένα δευτερόλεπτο από τότε που να μην σκέφτομαι πως να είναι ζωή κάτω, έξω και μακριά από το τρένο. Ούτε ένα μικρό δευτερόλεπτο.

--

Υ.Γ. Και όλες αυτές οι υποσχέσεις γίναν τότε που Uma Therman έπαιρνε μέρος σε μια από τις πιο δυνατές εικόνες των 90s που έχω στο μυαλό μου. Την αφίσα από το Pulp Fiction. Κολλάει με το παραπάνω μόνο και μόνο στο γεγονός ότι συμπίπτει χρονικά με τις εφηβικές υποσχέσεις. Και σε κάποια άλλα πράγματα που είναι αδύνατον να εξηγηθούν in (semi) public.





No comments:

Post a Comment