3.5 χρόνια περνάνε πιο γρήγορα από μια στιγμή. Έκανα μια βόλτα σήμερα στο σπίτι για τελευταία φορά. Κοίταξα τα δωμάτια, έφερα εικόνες στο μυαλό μου, συναισθήματα. Μια ταινία που έπαιξε στην ασθενική μου μνήμη φέρνοντας εικόνες και χρώματα και ήχους.
Γέλιο, κλάμα, μοναξιά, τραγούδια, χοροί, ξανά κλάμα. Όλα είναι μια προσπάθεια προς κάτι καλύτερο. Όλα έχουν αρχή και τέλος. Όλα είναι ότι χρώμα θες να είναι. Για μένα είναι μπλε. Θα είναι για πάντα μπλε.
Αυτές οι κούτες, πόσο σκληρές μπορεί να κάθονται στον διάδρομο. Με τι στόμφο σε κοιτάνε. Με τι κρύα στάση σου συμπεριφέρονται. Εγώ είμαι, πράγματα. Εγώ είμαι. Άει στο διάολο πράγματα. Χρειάζεστε πέταμα και όχι κούτες.
Είμαι από εκείνους που δεν βλέπουν τίποτε όπως είναι. Το πλάθουν. Δεν ειναι τέσσερεις τοίχοι, όχι. Είναι ζωή. Είναι αλλαγή. Είναι εδώ που μεγάλωσα ακόμα λίγο. Δεν θα ξανακάτσω στη κουζίνα αυτή, όχι. Κοιτάω γύρω μου για να τη θυμάμαι όσο μπορώ. Για να θυμάμαι πως ήταν όλα όσα έζησα εδώ.
Δεν ξέρω. Δεν ξέρω αν γίνεται πιο εύκολο ή πιο δύσκολο όσο μεγαλώνεις. Γίνεται διαφορετικό αλλά μένα το ίδιο έντονο.
Γέλιο, κλάμα, μοναξιά, τραγούδια, χοροί, ξανά κλάμα. Όλα είναι μια προσπάθεια προς κάτι καλύτερο. Όλα έχουν αρχή και τέλος. Όλα είναι ότι χρώμα θες να είναι. Για μένα είναι μπλε. Θα είναι για πάντα μπλε.
Αυτές οι κούτες, πόσο σκληρές μπορεί να κάθονται στον διάδρομο. Με τι στόμφο σε κοιτάνε. Με τι κρύα στάση σου συμπεριφέρονται. Εγώ είμαι, πράγματα. Εγώ είμαι. Άει στο διάολο πράγματα. Χρειάζεστε πέταμα και όχι κούτες.
Είμαι από εκείνους που δεν βλέπουν τίποτε όπως είναι. Το πλάθουν. Δεν ειναι τέσσερεις τοίχοι, όχι. Είναι ζωή. Είναι αλλαγή. Είναι εδώ που μεγάλωσα ακόμα λίγο. Δεν θα ξανακάτσω στη κουζίνα αυτή, όχι. Κοιτάω γύρω μου για να τη θυμάμαι όσο μπορώ. Για να θυμάμαι πως ήταν όλα όσα έζησα εδώ.
Δεν ξέρω. Δεν ξέρω αν γίνεται πιο εύκολο ή πιο δύσκολο όσο μεγαλώνεις. Γίνεται διαφορετικό αλλά μένα το ίδιο έντονο.
Ας φύγει, όπως φεύγουν όλα. Θα.... :)
No comments:
Post a Comment